കണ്ണാടിയിലെ
സ്വന്തം പ്രതിബിംബത്തെ
കൊത്തിയുടക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന
കാക്കയെപ്പോലെ
ഞാൻ എന്നെ തന്നെ
എത്ര ആക്രമിച്ചിട്ടും
കടലിലേക്ക്‌ നീണ്ടു നീണ്ടെവിടെയോ
അവസാനിച്ച
എന്റെ കണ്ണുകളെ തിരികെ വിളിച്ചിട്ടും
ആവർത്തിച്ച്‌ മുത്തശ്ശിയായിപ്പോയ
എന്റ കവിതയുടെ താളം
എന്നെ എത്ര പുലഭ്യം പറഞ്ഞിട്ടും
ജന്മത്തിന്റെ വെടിയുണ്ടയിൽ
തെറിച്ച്‌ പോയ
എന്റെ ശരീരത്തെ
ചേർത്ത്‌ വെച്ചു ജീവനൂതാൻ
നീ എന്തിനാണ്‌
ഇങ്ങിനെ നിലവിളിക്കുന്നത്‌
skip to main |
skip to sidebar
എന്നെക്കുറിച്ച്
- ശിഹാബുദ്ദീന് പൊയ്ത്തുംകടവ്
- കണ്ണൂര്, കേരളം, India
- പുസ്തകങ്ങള് ആര്ക്കും വേണ്ടാത്ത ഒരു കണ്ണ്, മഞ്ഞുകാലം, തല, കത്തുന്ന തലയിണ, തിരഞ്ഞെടുത്ത കഥകള്, മലബാര് എക്സ്പ്രസ്സ് (കഥാസമാഹാരങ്ങള്) ഈര്ച്ച, നല്ല അയല്ക്കാരന്, ആലിവൈദ്യര് (ലഘുനോവലുകള്) കഥാപാത്രം വീട്ടുമുറ്റത്ത് (ലേഖനസമാഹാരം) കടല്മരുഭൂമിയിലെ വീട് (കവിതകള്) കോഴിക്കോട് യൂണിവേഴ്സിറ്റി, മഹാത്മാഗാന്ധി യൂണിവേഴ്സിറ്റി, കണ്ണൂര് യൂണിവേഴ്സിറ്റി എന്നിവയില് കഥകള് പാഠ്യവിഷയം.
4 comments:
ചില നിലവിളികളെങ്കിലും കേള്‍ക്കുമല്ലോ എന്നു കരുതിയാകും
എന്തിനാകാം?
ആത്മപീഡനത്തിന്റെ, നൊമ്പരത്തിന്റെ
ആഴക്കയത്തില്‍ നിന്നും
എങ്ങോ നഷ്ടപ്പെട്ട ആത്മാവിനെ വീണ്ടെടുക്കാന്‍
കടലിലേക്ക്‌ നീണ്ടു നീണ്ടെവിടെയോ
അവസാനിച്ച കണ്ണുകള്‍ക്ക് പ്രതീക്ഷയുടെ ആകാശം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാന്‍, കവിതയ്ക്ക് പുതിയ താളമേകാന്‍
നല്ല കവിത.വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട്
നന്നായിട്ടുണ്ട്.. :)
ആശംസകള്‍
ഇനി സത്യം പറയാം.
കവിതയെന്ന വിളിപ്പേരില്‍,
ഒരു ജല്‍പ്പനം.
Post a Comment