തടവറ

അപൂര്‍ണ്ണമായി അവസാനിച്ച
ഒരു ഗാനം
നിറം തീര്‍ന്നുപോയ
ഒരു ചിത്രകാരന്‍
കവിയ്ക്കു മുന്നില്‍
വാക്കിന്റെ പാറവന്നടഞ്ഞ
ആകാശം
തടവറയ്ക്കുള്ളിലെ
നമ്മുടെ പൂന്തോട്ടം
കണ്ണീരു കൊണ്ട്
നനയ്ക്കട്ടെ ഞാന്‍

നിഴല്

കിണറിന്റെ
കലങ്ങിയ ആഴത്തില്‍ വീണുപോയ
വിലപിടിച്ചതെന്തോ
അവസാനവണ്ടിയും പോയ്ക്കഴിഞ്ഞ
നിരാലംബനായ
യാത്രക്കാരനോ
ഗാഢാലിംഗനം തടസ്സപ്പെടുത്തി
വാതില്‍ വിളിച്ച ഖേദമെന്തോ
നിന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന
ഞാനല്ലാതെ മറ്റെന്താണത്?

വരുമെന്നറിയാം നീ
പക്ഷേ ഏതു തുറമുഖത്ത്?
വിമാനത്താവളം?
ബസ്‌സ്റ്റേഷന്‍, കടവ്?
ഉള്ളിലിരുന്നു വിങ്ങിപ്പൊട്ടും
കുഞ്ഞിനെത്തലോടാന്‍
ഞാന്‍ പറയുന്ന വാക്കുകള്‍
ചിരിപ്പിക്കാനുള്ള ഗോഷ്ടികള്‍
എല്ലാം
മുണ്ഡനം ചെയ്യപ്പെട്ടവന്‍ നോക്കിനില്‍ക്കുന്ന
ശൂന്യവും
അനന്തഖേദിതവുമായ
തണുത്തുറഞ്ഞപ്രതിമകളാകുന്നു.
അതിന്റെ നിറങ്ങളുരിച്ചു കളഞ്ഞ
കൈകാല്‍ക്കഷ്ണങ്ങളാകുന്നു.

നൂറ്റാണ്ടുകളായി കാത്തുവെച്ചത്

എനിക്കു നിന്നോടുള്ളതിനെക്കുറിച്ചു പറയാന്‍
ദൈവം
വേറെ വാക്കിനെ സൃഷ്ടിക്കും.