നീ നോക്കുമ്പോള്‍

ജനാലയ്ക്കപ്പുറം
ഞാന്‍ എന്നെ കണ്ടു
ദൈവത്തിലേയ്ക്കു തുറന്നുപിടിച്ച
ഭിക്ഷാപാത്രവുമായി ഞാന്‍
കണ്ണുകളില്‍
കഴിഞ്ഞതുലാവര്‍ഷത്തിലെ
അമ്ലമഴയുണ്ടായിരുന്നു
അസ്തമിക്കാറായ
ആകാശമുണ്ടായിരുന്നു.

എന്റെ ഏകാന്തത
നാലുചുമരുകളെ
വളയായി അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു
നൂറ്റാണ്ടുകളായി കണ്ടിട്ടും
എനിക്കപരിചിതമായ
കെട്ടിടങ്ങള്‍ പോലെ
എന്റെ സ്നേഹം
എന്നെ നോക്കുന്നു

രണ്ടു നക്ഷത്രങ്ങള്‍

ഏറെക്കാലത്തിനു ശേഷം
ഞാന്‍ നിന്നെ കാണാന്‍ വന്നു
നീ ആകെ മാറിപ്പോയിരുന്നു
കൊയ്ത്തുകഴിയും മുന്‍പേ
ആരോ
വയലുകള്‍ മണ്ണിട്ടു മൂടിക്കളഞ്ഞു
അവസാന വേലിയേറ്റത്തിനു പോലും
അവസരം കൊടുക്കാതെ
പുഴയ്ക്കു കുറുകെ പാലം വന്നു
ഭൂഖണ്ഡങ്ങള്‍ മാറിപ്പോയിരുന്നു
കാലത്തിന്റെ ചാരക്കൂനയില്‍ നിന്നു
രണ്ടു നക്ഷ്ത്രങ്ങള്‍ മാത്രം
ഞാന്‍ കണ്ടെടുത്തു

ഒളിഞ്ഞിരിപ്പ്

താരാട്ടിന്റെ താളം പിടിച്ചുറക്കി
ഈ അമ്മ
എങ്ങോട്ടാണു പോകുന്നത്?
ഇലകളെ ആകെ ഉമ്മവച്ചുണര്‍ത്തിയ
കാറ്റിനെ പിന്നെ കണ്ടതേയില്ല
കുട്ടിക്കാലത്തെ ഫോട്ടോയില്‍ നിന്ന്
എപ്പോഴാണു നീ മരിച്ചത്?
ഇപ്പോഴത്തെ നീ ജനിച്ചത്?
എനിക്കു നിന്നോടുള്ളത്
ഇത്രകാലം എവിടെയാണു
ക്ഷമയോടെ കാത്തിരുന്നത്?

ഭാരം

നിനക്കുവേണ്ടി ഒഴിച്ചിട്ട പേജുകള്‍
എന്നെങ്കിലും സമുദ്രത്തില്‍ ദ്വീപായി ഉയരുമോ

അനാഥിയായ എത്രയൊ രാവുകള്‍
നമ്മളെക്കൂടാതെ കടന്നുപോയി.
അപരിചിതമായ എത്രയോ പകലുകള്‍
സായാഹ്നപ്പറവകളുടെ നിഴല്‍ വീഴ്ത്തി.
അലസമായി എന്നെ നോക്കുന്നതുപോലും
സഹിയാതെ
എന്റെ ഹൃദയം ചില നിമിഷങ്ങളോടെങ്കിലും
യാചിക്കുന്നു.
അനന്തമായ ഇരുള്‍ഗര്‍ത്തം കൊണ്ടു പണിത
ആ ചവറ്റുകൊട്ടയോടു പറയൂ,
എന്നെ മറവിയുടെ
ഒടുങ്ങാത്ത കാലങ്ങളിലേയ്ക്ക്
ആഞ്ഞു പുണരാന്‍
ഞാന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നത്
മറ്റൊരാള്‍ക്കും
ഭൂമിയില്‍
ഇത്രഭാരം ചുമക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിനാല്‍.

കൊണ്ടുവരേണ്ടത്

വരും ജന്മത്തില്‍
എന്താണു കൊണ്ടു വരേണ്ടത്.
എട്ടുദിക്കിലേയ്ക്കും
പായുന്ന കുതിരയോ
ഒരിക്കലും നിലാവസ്തമിക്കാത്ത
പെരുംകടലോ
ചിന്തയായി കയറി നില്‍ക്കും
മഹാമേരുവോ
കോരിയെടുക്കുംതോറുമേറുന്ന
കവിതയോ
അല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട,
പൂക്കള്‍ സ്വയം ചുറ്റി നടക്കുന്ന
ഉദ്യാനം കൊണ്ടു വരാം.
നിന്റെ ഗന്ധത്താല്‍ പിറന്ന പൂവ്
മറ്റു പൂക്കളെ നയിക്കും.