നീ നോക്കുമ്പോള്‍

ജനാലയ്ക്കപ്പുറം
ഞാന്‍ എന്നെ കണ്ടു
ദൈവത്തിലേയ്ക്കു തുറന്നുപിടിച്ച
ഭിക്ഷാപാത്രവുമായി ഞാന്‍
കണ്ണുകളില്‍
കഴിഞ്ഞതുലാവര്‍ഷത്തിലെ
അമ്ലമഴയുണ്ടായിരുന്നു
അസ്തമിക്കാറായ
ആകാശമുണ്ടായിരുന്നു.

എന്റെ ഏകാന്തത
നാലുചുമരുകളെ
വളയായി അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു
നൂറ്റാണ്ടുകളായി കണ്ടിട്ടും
എനിക്കപരിചിതമായ
കെട്ടിടങ്ങള്‍ പോലെ
എന്റെ സ്നേഹം
എന്നെ നോക്കുന്നു

രണ്ടു നക്ഷത്രങ്ങള്‍

ഏറെക്കാലത്തിനു ശേഷം
ഞാന്‍ നിന്നെ കാണാന്‍ വന്നു
നീ ആകെ മാറിപ്പോയിരുന്നു
കൊയ്ത്തുകഴിയും മുന്‍പേ
ആരോ
വയലുകള്‍ മണ്ണിട്ടു മൂടിക്കളഞ്ഞു
അവസാന വേലിയേറ്റത്തിനു പോലും
അവസരം കൊടുക്കാതെ
പുഴയ്ക്കു കുറുകെ പാലം വന്നു
ഭൂഖണ്ഡങ്ങള്‍ മാറിപ്പോയിരുന്നു
കാലത്തിന്റെ ചാരക്കൂനയില്‍ നിന്നു
രണ്ടു നക്ഷ്ത്രങ്ങള്‍ മാത്രം
ഞാന്‍ കണ്ടെടുത്തു

ഒളിഞ്ഞിരിപ്പ്

താരാട്ടിന്റെ താളം പിടിച്ചുറക്കി
ഈ അമ്മ
എങ്ങോട്ടാണു പോകുന്നത്?
ഇലകളെ ആകെ ഉമ്മവച്ചുണര്‍ത്തിയ
കാറ്റിനെ പിന്നെ കണ്ടതേയില്ല
കുട്ടിക്കാലത്തെ ഫോട്ടോയില്‍ നിന്ന്
എപ്പോഴാണു നീ മരിച്ചത്?
ഇപ്പോഴത്തെ നീ ജനിച്ചത്?
എനിക്കു നിന്നോടുള്ളത്
ഇത്രകാലം എവിടെയാണു
ക്ഷമയോടെ കാത്തിരുന്നത്?

ഭാരം

നിനക്കുവേണ്ടി ഒഴിച്ചിട്ട പേജുകള്‍
എന്നെങ്കിലും സമുദ്രത്തില്‍ ദ്വീപായി ഉയരുമോ

അനാഥിയായ എത്രയൊ രാവുകള്‍
നമ്മളെക്കൂടാതെ കടന്നുപോയി.
അപരിചിതമായ എത്രയോ പകലുകള്‍
സായാഹ്നപ്പറവകളുടെ നിഴല്‍ വീഴ്ത്തി.
അലസമായി എന്നെ നോക്കുന്നതുപോലും
സഹിയാതെ
എന്റെ ഹൃദയം ചില നിമിഷങ്ങളോടെങ്കിലും
യാചിക്കുന്നു.
അനന്തമായ ഇരുള്‍ഗര്‍ത്തം കൊണ്ടു പണിത
ആ ചവറ്റുകൊട്ടയോടു പറയൂ,
എന്നെ മറവിയുടെ
ഒടുങ്ങാത്ത കാലങ്ങളിലേയ്ക്ക്
ആഞ്ഞു പുണരാന്‍
ഞാന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നത്
മറ്റൊരാള്‍ക്കും
ഭൂമിയില്‍
ഇത്രഭാരം ചുമക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിനാല്‍.

കൊണ്ടുവരേണ്ടത്

വരും ജന്മത്തില്‍
എന്താണു കൊണ്ടു വരേണ്ടത്.
എട്ടുദിക്കിലേയ്ക്കും
പായുന്ന കുതിരയോ
ഒരിക്കലും നിലാവസ്തമിക്കാത്ത
പെരുംകടലോ
ചിന്തയായി കയറി നില്‍ക്കും
മഹാമേരുവോ
കോരിയെടുക്കുംതോറുമേറുന്ന
കവിതയോ
അല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട,
പൂക്കള്‍ സ്വയം ചുറ്റി നടക്കുന്ന
ഉദ്യാനം കൊണ്ടു വരാം.
നിന്റെ ഗന്ധത്താല്‍ പിറന്ന പൂവ്
മറ്റു പൂക്കളെ നയിക്കും.

ദൂരെ ഒരു പൂവ്

ഞാനിപ്പോള്‍
ദൂരത്തെ സ്നേഹിക്കുന്നു
സ്വപനങ്ങളുടെ ഒരു ഇതളിനെപ്പോലും
അത് മുള്ളുകൊണ്ട് തൊടില്ല
സ്നേഹത്തിന്റെ
ചില്ലുപാത്രം
അതു പൊട്ടിക്കില്ല
അബദ്ധത്തില്‍ കൂട്ടിയിടിച്ച്
തല നോവില്ല
സുബദ്ധത്തെ
അതെപ്പോഴും നട്ടു നനയ്ക്കും
ഗന്ധമില്ലെങ്കിലും
അവയിലെ പൂക്കള്‍
അതി മനോഹരമായിരിക്കും

അന്യ

രാത്രി
നീ
ഇരുട്ടിന്റെ സമുദ്രത്തില്‍
ഭൂമിയെ മുക്കിക്കളയുമ്പോള്‍
ഒന്നു തുഴയാന്‍ പോലും കിട്ടാതെ
ഒന്നു തൊടാന്‍ പോലും തരാതെ
നീ
ദൈവത്തിന്റെ
കൊട്ടാരം മജീഷ്യയാവുന്നു

നീ പറഞ്ഞാല്‍

നീ പറഞ്ഞാല്‍
കവിതയില്ലാതെങ്ങനെ
നീ നോക്കുമ്പോള്‍
ഹൃദയമില്ലാതെങ്ങനെ

തമ്മില്‍ കാണുമ്പോള്‍
കടലിരമ്പമില്ലാതെങ്ങനെ
പിരിയുമ്പോള്‍
ഉള്ള് മുറിയാതെങ്ങനെ

നീ തുറക്കുന്നത്
മിഴിയല്ല, കണ്‍‌പീലിയല്ല
എന്റെയുള്ളിലെ
പനിനീര്‍ തടാകം

നിന്നില്‍ ഞാനും
എന്നില്‍ നീയും
മുങ്ങിപ്പോകാതെ
അള്ളിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു
ഉത്തരം കിട്ടാച്ചോദ്യം
ഒട്ടിച്ചുച്ചേര്‍ത്ത ഒരു തടിക്കഷ്ണം

നീ പറഞ്ഞാല്‍
കവിതയില്ലാതെങ്ങനെ
നീ നോക്കുമ്പോള്‍
കവിതയില്‍ വീണുപോകാതെങ്ങനെ?

ജലകന്യക

നീ ഒരു ജലകന്യക
മുങ്ങിത്താവുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ നോക്കിയ
തോട്ടത്തില്‍
നമ്മള്‍ ജലക്രീഡരായി
നീ സ്പര്‍ശിച്ചപ്പോള്‍
ഞാന്‍ ഉഭയജീവിയായി
പിന്നെ നമ്മള്‍ പൊയ്ക വിട്ട്
കടലിന്റെ താഴ്വരയിലെ
നിന്റെ കൊട്ടാരത്തിലേയ്ക്കു പോയി

ഒരു നാള്‍

നിന്റെ വാക്കുകളുടെ വാതിലിനെ
ചുംബിക്കാ‍ന്‍
എന്റെ കാഴ്ചയുടെ ദൂതനെത്തും
എന്റെ ചുട്ടു പഴുത്ത പ്രണയ സന്ദേശങ്ങള്‍
നിന്റെ സ്നേഹലായിനിയില്‍ ശമിക്കും
വാക്കു മുട്ടിത്തുറന്ന
കാവ്യനദിയൊക്കെ
ആ‍കാശഗംഗയില്‍ ലയിക്കും
എനിക്കു നിന്നോടുള്ളതിനെക്കുറിച്ചു പറയാന്‍
ദൈവം ഭൂമിയില്‍
വേറെ വാക്കിനെ സൃഷ്ടിക്കും
സ്ത്രീ കുളിച്ച ഗന്ധത്തില്‍
നീ വരും

വാക്കുകളുടെ ധ്യാനം

കൂടിച്ചേര്‍ന്ന രണ്ടുകവിതകള്‍
തീര്‍ച്ചയായും
ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ
അനാദിയാണ്
നിശ്ശബ്ദതയുടെ രഹസ്യത്തിലേയ്ക്ക്
ഒരു ഇല കൊഴിഞ്ഞതിന്റെ
ലഘുത്വത്തിലേയ്ക്ക്
കാലം ഒരു പൂന്തോട്ടം പടര്‍ത്തി
സ്വയം വൃത്തീകരിക്കുന്ന
തൂപ്പുകാരില്ലാത്ത
ആ കൊട്ടാരം
വാക്കുകളുടെ ആകാശച്ചെരുവില്‍
ധ്യാനം പൂണ്ടു നില്‍ക്കുന്നു

അപ്പോള്‍

കാട്ടില്‍
ഞാന്‍ നിന്നെ
തിരഞ്ഞു തിരഞ്ഞപ്രത്യക്ഷമായി
കാട്ടുപൊയ്കയില്‍
ഒളിഞ്ഞിരിക്കും
ആ മുയലുകള്‍
ഓടിയോടി തേഞ്ഞില്ലാതെയായി
ഇലകളില്‍ നിന്നു
ചികഞ്ഞ് ചികഞ്ഞ് തൂര്‍ന്നുപോയി പൂക്കള്‍
പുഴയില്‍ മുങ്ങിയില്ലാതെയായി
ജലക്കുമ്പിള്‍

തടവറ

അപൂര്‍ണ്ണമായി അവസാനിച്ച
ഒരു ഗാനം
നിറം തീര്‍ന്നുപോയ
ഒരു ചിത്രകാരന്‍
കവിയ്ക്കു മുന്നില്‍
വാക്കിന്റെ പാറവന്നടഞ്ഞ
ആകാശം
തടവറയ്ക്കുള്ളിലെ
നമ്മുടെ പൂന്തോട്ടം
കണ്ണീരു കൊണ്ട്
നനയ്ക്കട്ടെ ഞാന്‍

നിഴല്

കിണറിന്റെ
കലങ്ങിയ ആഴത്തില്‍ വീണുപോയ
വിലപിടിച്ചതെന്തോ
അവസാനവണ്ടിയും പോയ്ക്കഴിഞ്ഞ
നിരാലംബനായ
യാത്രക്കാരനോ
ഗാഢാലിംഗനം തടസ്സപ്പെടുത്തി
വാതില്‍ വിളിച്ച ഖേദമെന്തോ
നിന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന
ഞാനല്ലാതെ മറ്റെന്താണത്?

വരുമെന്നറിയാം നീ
പക്ഷേ ഏതു തുറമുഖത്ത്?
വിമാനത്താവളം?
ബസ്‌സ്റ്റേഷന്‍, കടവ്?
ഉള്ളിലിരുന്നു വിങ്ങിപ്പൊട്ടും
കുഞ്ഞിനെത്തലോടാന്‍
ഞാന്‍ പറയുന്ന വാക്കുകള്‍
ചിരിപ്പിക്കാനുള്ള ഗോഷ്ടികള്‍
എല്ലാം
മുണ്ഡനം ചെയ്യപ്പെട്ടവന്‍ നോക്കിനില്‍ക്കുന്ന
ശൂന്യവും
അനന്തഖേദിതവുമായ
തണുത്തുറഞ്ഞപ്രതിമകളാകുന്നു.
അതിന്റെ നിറങ്ങളുരിച്ചു കളഞ്ഞ
കൈകാല്‍ക്കഷ്ണങ്ങളാകുന്നു.

നൂറ്റാണ്ടുകളായി കാത്തുവെച്ചത്

എനിക്കു നിന്നോടുള്ളതിനെക്കുറിച്ചു പറയാന്‍
ദൈവം
വേറെ വാക്കിനെ സൃഷ്ടിക്കും.